“Weet je wat? Ik loop gewoon naar binnen!”

Wat gaat er gebeuren met de gefuseerde ziekenhuizen van Lelystad en Emmeloord? Falende managers, rivaliteit tussen de artsen en slechte zorg. In de auto richting Flevoland probeerde ik in de file wat oude krantenartikelen te lezen om een beeld te krijgen van de situatie. De eindredacteur had me op pad gestuurd, met de boodschap dat er eindelijk bekend gemaakt zou worden wie de bijna failliete IJsselmeerziekenhuizen zou gaan redden.
Bij aankomst bleek de situatie toch anders. Voor de deur van het ziekenhuis stonden een aantal camera's en journalisten te posten in de hoop 'nieuws te scoren'. Mij leek het verstandiger binnen eens een kijkje te nemen. Daar bleek dat er waarschijnlijk helemaal geen redder voor het ziekenhuis gevonden was. Ik kreeg echt een beetje een kuifje gevoel: ik speurend naar nieuws in het ziekenhuis. Rondhangen, oren spitsen en praatjes maken. Al kreeg ik ook het gevoel zo'n typische gehaaide journalist te zijn. Het teleurgestelde geëmotioneerde personeel wilde namelijk niet praten, maar door trouwe hondenogen op te zetten, kon ik toch wat informatie los weken. Dat heb ik ook meteen maar live op de zender verteld. En toen was het wachten op de persconferentie. De ruimte waar de pers bijeen gekomen was, leek meer op een tv-studio van de lokale omroep dan op een vergaderzaal van een ziekenhuis. Na afloop weer direct 'live' om het laatste nieuws te vertellen. In de auto terug naar Amsterdam, vroeg ik me af, waarom ik me nu zo overduidelijk journalist voelde. Kwam het door mijn eigen gang te gaan en de ander journalisten niet te volgen? Of kwam het enkel door het gevoel 'erbij' te zijn?En zo liep het (voorlopig) af.