In Los Angeles de dag voor MJ memorial

Het is nu al hét media-evenement van het jaar: de herdenkingsbijeenkomst voor de overleden popicoon Michael Jackson in het Staples Center in Los Angels. En daar mocht ik als 'broekie' bij zijn om er verslag van te doen. Een ervaring die zich niet in een paar regels laat omschrijven. Een ruime week eerder stond ik nog 'gewoon' in Amsterdam om verslag te doen van de emotionele herdenkingsbijeenkomst in de platenzaak. En nu was ik op een vroege zondagmorgen met het vliegtuig naar Los Angeles gevlogen. Het ticket was nog geen twaalf uur voor de vlucht geboekt. De beslissing om er heen te gaan was op het laatste moment genomen.

Eenmaal geland en in-gecheckt in mijn hotel, ben ik direct richting Staples Center gelopen. Nog nooit eerder zag ik zo veel journalisten bij elkaar. Zo veel camera's en microfoons, zo enorm veel 'straalwagens'. De bouw van de perstribune tegenover Stapels Center was al in volle gang. Voor het grote zilverkleurige gebouw stond een lange rij fans. De meeste afkomstig uit Los Angels of een 'buurgemeente'. Maarliefst twee uur stonden zij te wachten om hun boodschap voor Michael Jackson op het grote billboard te schrijven. Later die week bleek een bord niet genoeg, en volgden een tweede, derde, vierde, vijfde en een zesde extra brede.

Het werk van een verslaggever is op zo'n moment betrekkelijk eenvoudig; je moet praatjes aanknopen, veel praatjes aankopen. Uiteraard sprak ik fans aan -ook de Nederlandse fans bleken trouwens naar Los Angeles te zijn afgereisd. Police officers bleken ook bijzonder spraakzaam en vriendelijk. In tegenstelling tot de gemiddelde Nederlandse collega zeiden zij niet voortdurend: 'dat moet u aan de persvoorlichter vragen'. Maar voor het echte nieuws waren de gesprekjes met collega journalisten het meest nuttig. Sander Warmerdam van de NOS, die een paar uur na mij in L.A. arriveerde, zag het nieuwste nieuws vrijwel direct op zijn Amerikaanse mobiel. Met hem kon ik heel fijn samenwerken. We hielpen elkaar aan de laatste informatie, maar bovenal was hij een geweldige sparringpartner.

Na een korte nacht ging ik voor het eerst live:

Ook de tweede nacht in L.A. deed ik nauwelijks een oog dicht. Want niet alleen Knooppunt Kranenbarg wilde mijn verslagen, maar ook BNR Nieuwsradio en provinciale omroepen zoals RTV Rijnmond en RTV Utrecht. En ook de NCRV collega's van het Radio 1 programma Lunch!, zij wilden het vooral hebben over het mediaspektakel: